Elżbieta Pyka, Marta Pastuszka, Andrzej Kaszuba

 

Streszczenie

Cel i hipoteza badań. Praca miała na celu porównanie monoterapii przeciwstarzeniowych z użyciem rollera i TCA oraz terapii skojarzonej obu wymienionych technik. Hipoteza zakładała, że terapia skojarzona powinna być skuteczniejsza od monoterapii.
Materiał i metodologia. W badaniu brało udział 60 pacjentów w wieku od 35 do 60 lat. Zostali oni przydzieleni losowo do jednej z trzech grup. W grupie pierwszej wykonywano zabiegi z użyciem rollera, w drugiej peelingi chemiczne. Trzecia grupa poddana była terapii skojarzonej z naprzemiennym zastosowaniem obu zabiegów. W każdej z grup wykonano cztery zabiegi z miesięcznymi przerwami pomiędzy nimi.
Analiza wyników badań. W badaniu wykorzystano dwie ankiety oraz dokumentację fotograficzną. Obie ankiety zawierały pytania dotyczące ogólnego zaawansowania zmian związanych z procesem starzenia, a także ilości i głębokości zmarszczek, jędrności, nawilżenia i faktury skóry oraz przebarwień występujących w obrębie twarzy. Pierwsza z ankiet była wypełniana przez prowadzącego badanie przed i po wykonaniu serii zabiegów. Drugą ankietę wypełniali pacjenci miesiąc po zakończeniu serii zabiegów.
Wyniki. Analiza ankiety 1 wykazała, że największy spadek stopnia zaawansowania zmian związanych z procesem starzenia był widoczny w grupie poddanej terapii skojarzonej. Badani poddani terapii skojarzonej mieli po wykonaniu serii zabiegów mniejszą liczbę zmarszczek, większą jędrność skóry oraz lepszy poziom jej nawilżenia w porównaniu z grupą poddaną peelingom chemicznym. Wyniki ankiety wypełnianej przez pacjentów wykazały, że wszyscy oni widzą pozytywne efekty wykonywanych zabiegów. Pozytywne efekty dotyczące zmniejszenia ilości zmarszczek i poprawy jędrności skóry zauważyło 85% badanych w każdej z grup poddanych monoterapiom i 95% badanych poddanych terapii skojarzonej. Spłycenie zmarszczek dostrzegło 100% badanych z grupy poddanej terapii skojarzonej oraz tej z użyciem rollera i 95% badanych z grupy poddanej peelingom chemicznym. Ponadto osoby poddane terapii skojarzonej częściej od innych wskazywały na znaczne zmniejszenie głębokości zmarszczek po serii zabiegów. Pozytywne efekty pod względem wzrostu nawilżenia skóry zauważyło 70% badanych z grupy poddanej zabiegom peelingów chemicznych, 85% badanych poddawanych terapii skojarzonej oraz 90% badanych z grupy, w której została przeprowadzona seria zabiegów z użyciem rollera. Redukcję przebarwień zauważyło 85% badanych z grupy, w której były wykonywane peelingi chemiczne, 80% badanych z grupy poddanej terapii skojarzonej oraz 55% badanych z grupy, w której przeprowadzane były zabiegi z użyciem rollera. Poprawę faktury skóry zauważyło po 100% badanych z grup poddanych terapii skojarzonej i terapii z użyciem rollera oraz 90% badanych poddanych monoterapii TCA.
Wnioski. Analiza badania wykazała, że najwyraźniejsza poprawa stanu skóry pod względem występowania zmian związanych z procesem starzenia została zauważona w grupie pacjentów poddanych terapii skojarzonej. Wyniki te potwierdzają hipotezę postawioną w momencie rozpoczęcia badania. W ocenie pacjentów również najlepsze efekty przyniosła terapia skojarzona.

Słowa kluczowe: TCA, mikronakłuwanie, odmładzanie, terapia skojarzona

Wojciech Bienias, Marcin Noweta, Katarzyna Tabara, Anna Szewczyk, Joanna Krzysiek, Andrzej Kaszuba

 

Za narodziny dermatologii dziecięcej przyjmuje się rok 1975 i od tego czasu nastąpił znaczny postęp w tej dziedzinie, co spowodowane jest rozwojem technologicznym (nowe, doskonalsze metody badawcze i eksperymentalne, rozwój przemysłu farmakologicznego). W niniejszej pracy autorzy przedstawili najistotniejsze nowości dotyczące najczęstszych jednostek chorobowych w dermatologii dziecięcej. Omówiono aktualne wytyczne w odniesieniu do atopowego zapalenia skóry oraz nowo powstały konsensus na temat diagnozowania i leczenia trądziku u dzieci. Przedstawiono także aktualności odnośnie do naczyniaków dziecięcych oraz malformacji naczyniowych typu PWS (port wine stain).

Słowa kluczowe: dermatologia dziecięca, atopowe zapalenie skóry, trądzik, naczyniaki dziecięce, malformacje naczyniowe, zespół Sturge’a-Webera

 

Dorota Krasowska, Michał Adamczyk, Małgorzata Michalska-Jakubus

 

Erytrodermia w wieku noworodkowym i niemowlęcym spotykana jest rzadko. Może być wywołana przez wiele rozmaitych czynników, w tym genetycznych, infekcyjnych i polekowych, lub wikłać przebieg chorób skóry, takich jak atopowe zapalenie skóry, łuszczyca i łojotokowe zapalenie skóry. W wieku noworodkowym i niemowlęcym często brak jest charakterystycznych cech chorób wywołujących, dlatego erytrodermia stanowi dla klinicystów duże wyzwanie diagnostyczne. Niedojrzały organizm narażony jest na zwiększone ryzyko powikłań, takich jak zaburzenia elektrolitowe, termoregulacji, odwodnienie i ciężkie infekcje, a także związanych z chorobami wywołującymi. Opóźnienie w postawieniu diagnozy może skutkować ciężkimi i nieodwracalnymi następstwami. Ważna jest odpowiednia pielęgnacja i możliwie szybkie ustalenie rozpoznania wraz z włączeniem właściwej terapii. W pracy przedstawiono najczęstsze przyczyny uogólnionego zapalenia skóry w wieku noworodkowym i niemowlęcym, omówiono również aspekty diagnostyczne i terapeutyczne schorzeń leżących u podłoża.

Słowa kluczowe: erytrodermia, noworodki, niemowlęta

Joanna Maj, Małgorzata Tupikowska

 

W zakażeniu wirusem HIV i w pełni rozwiniętym AIDS poza dysfunkcją wielu narządów bardzo często obserwuje się różnorodne zmiany skórne, które mogą być pierwszym sygnałem tej ciągle groźnej dla społeczeństwa choroby. Nietypowy, z reguły ciężki przebieg chorób skóry i błon śluzowych powinien skłonić lekarza do wykonania badania w kierunku obecności przeciwciał anty-HIV. Dermatozy mogą towarzyszyć zakażeniu wirusem HIV na jego początku (osutka odropodobna) oraz pojawiają się w miarę rozwoju choroby. Najczęściej obserwowane to: przewlekła drożdżyca skóry i błon śluzowych jamy ustnej oraz narządów płciowych; ciężko przebiegająca, nawrotowa opryszczka zwykła; charakterystyczna dla zakażenia HIV leukoplakia włochata oraz wiele innych chorób, które są wynikiem zakażeń oportunistycznych, łącznie z mięsakiem Kaposiego u chorych na AIDS.

Słowa kluczowe: zakażenia wirusem HIV, skóra w AIDS, zakażenia oportunistyczne, choroby wskaźnikowe w AIDS

 

Izabela Mężyk, Violetta Skrzypulec-Plinta

 

Seksualność i związane z nią zachowania seksualne już w czasach pierwotnych budziły zainteresowanie ówczesnych ludzi. Świadczyć o tym mogą zachowane rysunki skalne. Jednakże nie wiadomo, czy były one tylko wyobrażeniem, czy przekazem autentycznych doświadczeń. Współcześnie seksualność i związane z nią zachowania seksualne są sferą życia, o której otwarcie się mówi i pisze. Seks przestał być tematem tabu, a ludzie, zwłaszcza młodzi, pragną doświadczać go w różny sposób, niestety nie zawsze bezpieczny. W XXI wieku, pomimo dostępu do różnych źródeł wiedzy, obserwowana jest rosnąca liczba wczesnych inicjacji seksualnych, nieplanowanych ciąż oraz chorób przenoszonych drogą płciową. Czy jest to wynik braku lub niewłaściwie prowadzonej edukacji seksualnej?

Słowa kluczowe: seksualność, zdrowie seksualne, infekcje przenoszone drogą płciową

 

Katarzyna Łukowska-Smorawska, Katarzyna Woźniak

 

Pemfigoid jest autoimmunologiczną podnaskórkową chorobą pęcherzową skóry, która zwykle rozpoczyna się po 65. roku życia. Stwierdzenie pemfigoidu u osoby poniżej 65. r.ż. wymaga pogłębionej diagnostyki i analizy w celu ustalenia ewentualnego czynnika prowokującego. Na początku choroby pemfigoid charakteryzuje nietypowy obraz kliniczny, co nierzadko opóźnia ustalenie rozpoznania i wdrożenie właściwego leczenia. Immunologicznie pemfigoid cechuje się obecnością autoprzeciwciał związanych in vivo w błonie podstawnej i przeciwciał krążących skierowanych przeciwko fragmentowi NC16a antygenu BP180. Pemfigoid nierzadko współistnieje z różnymi chorobami internistycznymi, dlatego jego leczenie powinno mieć charakter zindywidualizowany, biorąc pod uwagę wiek, ogólny stan zdrowia pacjenta, przyjmowane przez niego leki oraz dostęp do dodatkowej opieki (członkowie rodziny, pielęgniarka), natomiast w mniejszym stopniu rozległość zmian skórnych. W podsumowaniu należy zaznaczyć, że przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić ryzyko komplikacji związanych z wybranym lekiem, tj. prowokacja chorób zakrzepowo-zatorowych, wzrost glikemii, rozwój nadciśnienia, posocznicy i innych.

Słowa kluczowe: pemfigoid, częstość występowania, starość, klobetazol

Adriana Polańska, Aleksandra Dańczak-Pazdrowska, Ryszard Żaba, Zygmunt Adamski

 

Łuszczyca pospolita jest częstą zapalną chorobą skóry, charakteryzującą się występowaniem typowych rumieniowo-grudkowych wykwitów pokrytych łuską. Jest chorobą przewlekłą, która przebiega z okresami zaostrzeń i remisji, niejednokrotnie wymaga leczenia przez całe życie pacjenta. W łuszczycy opisuje się zwiększoną suchość skóry, dlatego ważne uzupełnienie terapii stanowią preparaty nawilżająco-natłuszczające, zwane emolientami. Celem badań była ocena efektu działania preparatu Flexiderm® firmy Herbapol Poznań zawierającego kompleks sylimarynowo-fosfolipidowy, stosowanego zewnętrznie w postaci kremu u chorych na łuszczycę plackowatą z uwzględnieniem wybranych parametrów bariery naskórkowej (przeznaskórkowej utraty wody, nawilżenia naskórka).

Słowa kluczowe: sylimaryna, łuszczyca pospolita, emolienty