Adam Kaczmarek, Artur Kuchareczko, Sebastian Niedźwiecki, Dariusz Nejc

U chorych na czerniaka skóry obecność przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych jest jednym z najważniejszych czynników prognostycznych. Współcześnie limfadenektomię wykonuje się u chorych z przerzutami czerniaka do węzłów chłonnych obecnych w chwili rozpoznania oraz u pacjentów z przerzutem czerniaka do węzła wartowniczego. W artykule oceniono oraz porównano częstość powikłań pooperacyjnych po biopsji węzła wartowniczego i kompletnej limfadenektomii u chorych na czerniaka. Wczesne powikłania u pacjentów występują częściej w przypadku kompletnej limfadenektomii (21,88%) niż po biopsji węzła wartowniczego (14,12%).
Słowa kluczowe: czerniak skóry, biopsja węzła wartowniczego, limfadenektomia, powikłania

 

Franciszek Seneczko

Spośród stanów ogólnoustrojowych, w których przebiegu może występować trądzik, takich jak zaburzenia endokrynologiczne, zespoły nieendokrynne, zespoły złożone oraz stany polekowe, w artykule zwrócono uwagę na zespoły nieendokrynne. Dokonano przeglądu piśmiennictwa tematycznego dotyczącego występowania objawów trądziku u chorych z zespołami Aperta, Behçeta, SAPHO i PAPA. Wyróżniono także zespoły SAHA, HAIRAN i PASH. Właściwe rozpoznanie trądziku w przebiegu wymienionych zaburzeń odgrywa istotną rolę w opiece medycznej dotyczącej omawianych chorych.
Słowa kluczowe: choroba Behçeta, zespół Behçeta, zespół Aperta, zespół Crouzona, zespół Muenkego, zespół Pfeiffera, zespół Sæthrego-Chotzena, zespół SAPHO, kraniosynostoza, receptor 2 czynnika wzrostu fibroblastów, zespół PAPA, zespół SAHA, zespół HAIRAN, zespół PASH

 

Anna Michalska-Bańkowska, Ligia Brzezińska-Wcisło, Dominika Wcisło-Dziadecka, Bartosz Miziołek, Martyna Zbiciak-Nylec

Cukrzyca (diabetes mellitus – DM) jest najczęstszą chorobą układu endokrynnego, która zaburza funkcjonowanie wielu narządów organizmu ludzkiego, w tym również skóry, z powstaniem charakterystycznych wykwitów. W części przypadków zmiany na skórze mogą stanowić pierwszy objaw cukrzycy, niejednokrotnie poprzedzając rozpoznanie choroby o kilka lat. Znajomość tych charakterystycznych wykwitów może pozwolić na wcześniejsze rozpoznanie cukrzycy i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Utrzymujący się długotrwale podwyższony poziom glukozy we krwi wpływa niekorzystnie na funkcjonowanie układu immunologicznego, prowadząc do zaburzeń lokalnych mechanizmów odpornościowych w skórze. U pacjentów z cukrzycą istnieje szczególna predyspozycja do rozwoju zakażeń bakteryjnych oraz grzybiczych skóry, które mogą być pierwszymi powikłaniami zaburzeń metabolicznych. Kolejnym wczesnym objawem cukrzycy jest rogowacenie ciemne, które stanowi marker współistniejącej insulinooporności. Wieloletnia, nieleczona lub o chwiejnym przebiegu cukrzyca prowadzi do zaburzeń ukrwienia skóry, co w połączeniu z wikłającą chorobę neuropatią obwodową, predysponuje do powstania trudno gojących się owrzodzeń w dystalnych częściach kończyn dolnych i w konsekwencji – do rozwoju zespołu stopy cukrzycowej. Współistnienie lokalnych zaburzeń krążenia skóry wraz z systemowymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowo-lipidowej skutkuje powstaniem charakterystycznych powikłań, takich jak: dermopatia cukrzycowa, ziarniniak obrączkowaty, tłuszczowate obumieranie skóry oraz wysiewne kępki żółte czy też łysienie telogenowe o rozlanym charakterze. Ważne jest to, że odpowiednio prowadzona terapia cukrzycy i kontrola poziomu glikemii pozwalają na uniknięcie rozwoju większości zmian chorobowych na skórze lub na znaczne zmniejszenie ich nasilenia.

Słowa kluczowe: hiperglikemia, mikroangiopatia, obumieranie tłuszczowate

 

Ewa Żurkowska, Wojciech Francuzik, Małgorzata Mazur, Magdalena Gordon, Zygmunt Adamski

Leki biologiczne stają się standardem w leczeniu łuszczycy w krajach zachodnich. Jednak  z uwagi na duży koszt terapii często są nieosiągalną formą dla wszystkich pacjentów, dlatego tak ważne jest prawidłowe wykorzystanie zasobów przeznaczanych na ich leczenie. Podawanie leków biologicznych chorym, którzy już wcześniej je stosowali, wiąże się z wydłużonym czasem oczekiwania na efekty i niejednokrotnie z tymczasowym pogorszeniem ich ogólnego stanu zdrowia. Artykuł podejmuje temat weryfikacji odpowiedzi na terapię ustekinumabem u pacjentów chorujących na łuszczycę, którzy wcześniej byli leczeni lekami biologicznymi. Do badania włączono 39 pacjentów chorych na łuszczycę, którzy byli hospitalizowani na Oddziale Chorób Skóry Szpitala Wojewódzkiego w Poznaniu. W grupie badanej było 6 kobiet i 33 mężczyzn w wieku 19-69 lat (średnia: 41 lat) – 8 pacjentów z rozpoznanym łuszczycowym zapaleniem stawów (psoriasis arthropatica), a 31 z łuszczycą pospolitą (psoriasis vulgaris). W czasie leczenia chorzy zgłaszali się na wizyty kontrolne i podanie kolejnych dawek leku biologicznego w schemacie 0-4-16-28-40-52 tydzień. W trakcie tych wizyt u każdego pacjenta oceniano nasilenie zmian skórnych na podstawie wskaźników PASI i BSA. Oceniano jakość życia chorych w oparciu o kwestionariusz DLQI (dermatology life quality index). Zbierano informacje dotyczące bezpieczeństwa terapii (zgłaszane działania niepożądane). Wykonywano pełne badanie lekarskie i zlecano kontrolny panel badań laboratoryjnych. U pacjentów z łuszczycą stawową leczonych ustekinumabem zaobserwowano istotnie większy spadek wartości PASI w porównaniu z grupą osób z łuszczycą zwyczajną. Ustekinumab można podawać nawet po wcześniejszym stosowaniu innych leków biologicznych, licząc się jednak z możliwym opóźnionym działaniem tego leku, podobnie jak u pacjentów leczonych wcześniej metotreksatem. Efektywność terapii ustekinumabem jest niezależna od płci. Najbardziej widoczne rezultaty leczenia pojawiają się w okresie 4-16 tygodni od przyjęcia pierwszej dawki.

Słowa kluczowe: łuszczyca, łuszczycowe zapalenie stawów, ustekinumab, leczenie biologiczne, metotreksat

Edyta Lelonek, Anita Hryncewicz-Gwóźdź, Wojciech Baran

Infekcje grzybicze u dzieci są nadal aktualnym i ważnym problemem dermatologicznym. Zmiany w profilu gatunków grzybów wywołujących grzybice, immunosupresja oraz wzrastająca oporność na leczenie powodują, że częstość grzybic u dzieci wzrasta. W artykule przedstawiono najistotniejsze nowości w grzybicy skóry owłosionej głowy, skóry gładkiej, pachwin, paznokci i stóp u dzieci oraz w grzybicy noworodkowej. Szczególną uwagę zwrócono na proces diagnostyczny i możliwości terapeutyczne na podstawie aktualnych doniesień.

 

Słowa kluczowe: grzybica u dzieci, leczenie przeciwgrzybiczne

 

Małgorzata Ligęza, Dominika Wyglądacz, Aleksandra Tobiasz, Kamila Jaworecka, Adam Reich

Wprowadzenie. Trądzik jest jedną z najczęściej występujących dermatoz. Obecnie dostępnych jest wiele produktów kosmetycznych przeznaczonych do pielęgnacji skóry trądzikowej, brakuje natomiast badań obiektywnie potwierdzających zasadność ich stosowania.

Cel badania. Ocena skuteczności kremu przeciwtrądzikowego zawierającego kwas azelainowy i laktobionowy (Alaclarin®).

Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 109 ochotników (77 kobiet i 32 mężczyzn) ze skórą trądzikową. 74 pacjentów aplikowało na skórę kosmetyk zawierający kwas laktobionowy i azelainowy (Alaclarin®) 2 razy dziennie przez 8 tygodni. Pozostałe osoby do pielęgnacji skóry twarzy stosowały przez taki sam czas jedynie krem nawilżający. U wszystkich chorych przed badaniem, a następnie w 2., 4. i 8. tygodniu badania oceniono liczbę zapalnych i niezapalnych zmian trądzikowych oraz tolerancję stosowanych preparatów.

Wyniki. Pielęgnacja skóry za pomocą kremu zawierającego kwas azelainowy i laktobionowy w ciągu 8 tygodni spowodowała istotną redukcję liczby zarówno niezapalnych (przed badaniem średnio: 32,6 zmian, po 8 tygodniach pielęgnacji: 23,8 zmian; p < 0,001; redukcja o 27%), jak i zapalnych zmian trądzikowych – grudek, krost i guzków – (przed badaniem średnio: 11,2 zmian, po 8 tygodniach pielęgnacji 5,8 zmian; p < 0,001; redukcja o 48,2%). Łącznie po 8 tygodniach obserwacji zanotowano poprawę o średnio 32,1% (p < 0,001).
Wnioski. Prawidłowa pielęgnacja skóry trądzikowej stanowi istotny element wspomagający leczenie trądziku. Regularne stosowanie preparatu zawierającego kwas azelainowy i laktobionowy skutecznie redukuje zarówno zapalne, jak i niezapalne zmiany trądzikowe.

Słowa kluczowe: trądzik, kwas azelainowy, kwas laktobionowy, pielęgnacja skóry

 

Dariusz Staszek, Jacek Zdybski

Do zmian rozwijających się na podłożu skóry uszkodzonej przez promieniowanie ultrafioletowe zalicza się rogowacenie słoneczne oraz niemelanocytowe raki skóry. W artykule przedstawiono przypadek pacjentki z rogowaceniem słonecznym zlokalizowanym na skórze głowy oraz jednoczesnym współistnieniem raka kolczystokomórkowego i podstawnokomórkowego. U kobiety zastosowano leczenie kriochirurgiczne pojedynczych ognisk rogowacenia słonecznego oraz miejscową terapię całych obszarów zagrożenia nowotworowego. W dalszej kolejności wykonano zabiegi chirurgicznego usunięcia zmian nowotworowych.

rak kolczystokomórkowy, rak podstawnokomórkowy, rogowacenie słoneczne