Korzyści z terapii adiuwantowej w pęcherzycy pospolitej

Korzyści z terapii adiuwantowej w pęcherzycy pospolitej

Pęcherzyca zwykła jest ciężką chorobą skóry z kręgu autoimmunologicznych chorób pęcherzowych. Do pierwszej linii leczenia należą preparaty glikokorytykosteroidowe podawane systemowo. Mimo że terapia adiuwantowa w leczeniu pęcherzycy należy do ogólnie zaaprobowanych schematów postępowania, brakuje rozstrzygających dowodów dotyczących korzyści z jej stosowania. Naukowcy z Izraela podjęli się próby udowodnienia pozytywnych efektów terapii adiuwantowej w leczeniu pęcherzycy. Rezultaty swoich analiz publikują na łamach najnowszego numeru amerykańskiego czasopisma Journal of the American Academy of Dermatology.

Pęcherzyca jest chorobą rzadką i potencjalnie śmiertelną. Wprowadzenie terapii immunosupresyjnej preparatami glikokortykosteroidowymi (GKS) znacznie zmniejszyło umieralność wśród chorych. Obecnie główną przyczyną śmiertelności są powikłania stosowanej terapii. Uważa się, że dodanie do GKS innych środków immunosupresyjnych, takich jak: azatiopryna, mykofenolan mofetylu, cyklofosfamid, cyklosporyna A, infliksymab  czy dożylne immunoglobuliny, pozwala na obniżenie dawek GKS i dzięki temu prowadzi do zmniejszenia ryzyka ich działań niepożądanych.

Badacze przeprowadzili przegląd i metaanalizę opublikowanych wcześniej randomizowanych badań klinicznych. Interpretowano czas potrzebny do osiągnięcia remisji, czas potrzebny do uzyskania kontroli procesu chorobowego, nawroty, kumulacyjne dawki GKS, działania niepożądane i przyczyny śmiertelności pacjentów.

Uwzględniono 10 badań klinicznych, które obejmowały łącznie 559 pacjentów. Stwierdzono, że leki adiuwantowe nie miały korzystnych efektów w aspekcie uzyskania remisji. Okazało się jednak, że terapia łączona powoduje zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby aż o 29%.

Do wad omawianej pracy należy fakt, że analizowano wszystkie metody adiuwantowe, nie różnicując ich. Autorzy uważają, że potrzebne są dalsze badania kliniczne z randomizacją.
 
Źródło:
http://www.jaad.org/article/S0190-9622(15)01609-6/abstract

Lek. Michał Adamczyk
Klinika Dermatologii, Wenerologii i Dermatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie