W pierwszym doniesieniu dokonano retrospektywnej analizy 13 przypadków pacjentów niepełnoletnich w wieku 12-18 lat. Nasilenie łysienia oceniano za pomocą skali SALT (Severity of Alopecia Tool). U 9 z 13 pacjentów obserwowano znaczący odrost włosów. Mediana poprawy SALT wyniosła 93% (średnia 61%; od 1% do 100%) po średnio 6,5 miesiącach terapii. Działania niepożądane były łagodne.
Do drugiego z cytowanych badań włączono ogółem 90 dorosłych pacjentów z nasilonym AA, obejmującym co najmniej 40% skóry głowy. Pierwszorzędowy punkt końcowy stanowił stopień redukcji współczynnika SALT. U 77% pacjentów po 4-18 miesiącach terapii obserwowano poprawę kliniczną, a u 58% zmniejszenie nasilenia łysienia w skali SALT o co najmniej 50%. Pacjenci z łysieniem plackowatym całkowitym i uogólnionym odpowiadali nieco gorzej na terapię niż chorzy z łagodniejszymi postaciami AA (redukcja SALT odpowiednio o 59% vs. 81,9%). Tofacytynib był dobrze tolerowany, nie obserwowano poważnych działań niepożądanych.
Do ograniczeń obydwu badań należy zaliczyć niedużą liczbę pacjentów, retrospektywny charakter analiz oraz brak grupy kontrolnej. Tofacytynib, wykazując dużą skuteczność i dobrą tolerancję, stanowi bardzo obiecującą metodę terapii łysienia plackowatego. Konieczne są jednak szerzej zakrojone badania prospektywne z grupą kontrolną.
Źródło: JAAD.org
Lek. Michał Adamczyk
Klinika Dermatologii, Wenerologii i Dermatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie
