Naukowcy z amerykańskiego Uniwersytetu Medycznego w Yale przeprowadzili badanie, w którym grupę 8 pacjentów z ciężkim łysieniem plackowatym leczono ruksolytynibem w monoterapii. Każdy z uczestników musiał spełnić odpowiednie kryteria włączenia do programu lekowego. Utrata włosów w obrębie owłosionej skóry głowy przekraczała 50%, a czas trwania choroby wynosił średnio 2,9 lat. Dawka leku, podawana dwukrotnie w ciągu doby, wynosiła od 10 do 25 mg. Czas leczenia trwał od 5 do 31 miesięcy. Wśród 8 pacjentów 6 uprzednio otrzymywało tofacytynib przez co najmniej 4 miesiące. Przed badaniem i w jego trakcie u uczestników wykonywano badania laboratoryjne: morfologię z rozmazem oraz pełny panel badań biochemicznych.
W wyniku zastosowanego leczenia u 5 uczestników uzyskano prawie całkowity lub całkowity odrost włosów, odnotowując poprawę wartości wskaźnika nasilenia choroby SALT (Severity of Alopecia Tool score) równą 98%. Wśród nich znajdowały się 2 osoby, nigdy nie leczone tofacytynibem i kolejne 2, u których uprzednio remisję objawów obserwowano dopiero po zastosowaniu wysokich dawek tofacytynibu (10 mg na dobę). Jeden uczestnik w przeszłości bez efektu otrzymywał tofacytynib w wysokiej dawce, natomiast 20 mg na dobę ruksolytynibu doprowadziło do prawie całkowitego odrostu włosów. Pozostałych 3 badanych nie doświadczyło poprawy w przebiegu programu lekowego. Były to 2 osoby, nie odpowiadające zarówno na leczenie ruksolytynibem, jak i tofacytynibem, oraz 1, która przestała przyjmować ruksolytynib z uwagi na wystąpienie działania niepożądanego w postaci zahamowania odrostu włosów, uzyskanego po wcześniejszym stosowaniu tofacytynibu. Do pozostałych, łagodnych efektów ubocznych ruksolytynibu należały infekcje oddechowe, przyrost masy ciała, zmiany trądzikowe, odczucie zmęczenia.
Lek. Paulina Szczepanik-Kułak
