Wszyscy pacjenci wykazali dobrą tolerancję leku. Wyznaczone okolice zmienionej chorobowo skóry zostały ocenione zarówno klinicznie, z wykorzystaniem 10-punktowej skali numerycznej, jak i histopatologicznie za pomocą 4 mm biopsji sztancowej. Dodatkowo pod uwagę wzięto wyniki badań laboratoryjnych, EKG, densytometrii oraz badania okulistycznego. Spośród wszystkich pacjentów, którzy ukończyli badanie (n = 40), poprawę kliniczną odnotowano u 38,09% chorych w grupie badawczej oraz 15,79% w grupie przyjmującej placebo (P = 0,29). Po dwóch latach suplementacji związków magnezu, 2 spośród 8 uczestników badania, u których jeden rok leczenia MgO przyniósł odpowiedź terapeutyczną, utrzymało ją. Z kolei 5 chorych, pierwotnie bez poprawy klinicznej, po zakończeniu kuracji ją uzyskało. Nie wykazano znaczących zmian w wynikach badań okulistycznych, laboratoryjnych i densytometrii.
Autorzy badania w podsumowaniu zaznaczyli, że pewne ograniczenia mogły wpłynąć na brak uzyskania statystycznie istotnych wyników. Zakwalifikowano do nich niewielką grupę badawczą, do której zaliczono pacjentów z rzadko występującą chorobą, charakteryzującą się różnorodnością objawów, a także zmniejszoną dawkę substancji leczniczej z uwagi na obawę przed wystąpieniem działań niepożądanych. Podkreślono, że wyniki przeprowadzonego badania są na tyle obiecujące, że skłaniają ku dalszym próbom leczenia magnezem chorych z rozpoznaniem PXE.
Źródło ikony wpisu: zdjęcie ze zbiorów prof. Andrzeja Kaszuby