Dermatologia Praktyczna

Warto podkreślić, że pomiędzy idiopatycznym świądem przewlekłym oraz atopowym zapaleniem skóry istnieją pewne kliniczne i molekularne podobieństwa, takie jak obwodowa eozynofilia.

Stanger i wsp. opisali dwa przypadki pacjentów z idiopatycznym świądem przewlekłym, u których poprawę kliniczną uzyskano w wyniku zastosowania dupilumabu (przeciwciało monoklonalne, inhibitor interleukiny 4 i 13 zarejestrowany w terapii atopowego zapalenia skóry). Przypadek pierwszy to 68-letnia pacjentka, u której wywiad chorobowy dolegliwości świądowych wynosił około 6 miesięcy, a subiektywna ocena nasilenia świądu 10/10 punktów. W badaniu klinicznym nie stwierdzono zmian skórnych, w morfologii krwi obwodowej obecne były eozynofile 0,9% (52 komórki/µL). W wyniku otrzymanego dupilumabu (600 mg podskórnie, następnie co tydzień po 300 mg) odczucie świądu uległo znacznemu ograniczeniu do 6/10 po dwóch iniekcjach oraz 3/10 po pięciu oraz 0/10 po 5. miesiącach od rozpoczęcia terapii lekiem biologicznym. Z kolei drugi przypadek to 86-letni mężczyzna, u którego świąd utrzymywał się od prawie dwóch lat. Na skórze występowały liczne przeczosy i nadżerki, w morfologii krwi obwodowej odnotowano eozynofilię rzędu 11,4% (650 komórek/mcL). Wdrożono terapię dupilumabem (schemat j.w.), uzyskując poprawę kliniczną i redukcję nasilenia świądu (z 10/10 do 3/10 cztery miesiące od rozpoczęcia leczenia). W obu przypadkach nie odnotowano działań niepożądanych.

W podsumowaniu autorzy podkreślili możliwość stosowania dupilumabu jako alternatywnej formy leczenia idiopatycznego świądu przewlekłego. Konieczne jednak są dalsze badania, najlepiej randomizowane kontrolowane placebo.