Patogeneza łuszczycy, mimo znacznego postępu wiedzy w ostatnich latach, ciągle pozostaje zagadką. Leki biologiczne, które stanowią terapię celowaną w leczeniu choroby stosowane są od około 10 lat. Ich użycie zrewolucjonizowało terapię pacjentów z ciężką postacią łuszczycy. Jednym z tych leków jest adalimumab - humanizowane przeciwciało skierowane przeciwko czynnikowi martwicy nowotworu TNFα (tumor necrosis factor alpha).
W opublikowanym na łamach najnowszego numeru British Journal of Dermatology badaniu dziesięciu pacjentów z umiarkowaną i ciężką łuszczycą było leczonych adalimumabem przez 16 tygodni. Oceniano nasilenie procesu łuszczycowego i pobierano bioptaty skórne trzykrotnie: na początku badania, po 10 dniach i po 16 tygodniach leczenia. Bioptaty poddawano ocenie molekularnej, histologicznej i immunohistochemicznej.
Stwierdzono, że ekspresja genów odpowiedzi immunologicznej wrodzonej oraz genów związanych z różnicowaniem i proliferacją keratynocytów w trakcie terapii szybko powracała do wartości prawidłowych dla zdrowej tkanki, podczas gdy spadek ekspresji genów odpowiedzi immunologicznej nabytej następował znacznie wolniej. Zauważono silną korelację pomiędzy skalą nasilenia łuszczycy PASI a liczbą komórek Langerhansa Cd1a(+) i jąder Ki67(+), które świadczą o aktywnym procesie zapalnym. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy zaawansowaniem klinicznym zmian a ekspresją IL-17.
W podsumowaniu autorzy wnioskują, że wrodzony układ immunologiczny znacznie szybciej reaguje na leczenie adalimumabem niż układ immunologiczny nabyty. Autorzy sugerują, że dodanie do adalimumabu leku działającego szybciej na odpowiedź immunologiczną adaptywną może skutkować lepszą i skuteczniejszą odpowiedzią kliniczną w porównaniu do monoterapii.
Lek. Michał Adamczyk
Klinika Dermatologii, Wenerologii i Dermatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie
Źródło: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/bjd.12705/abstract
