Dermatologia Praktyczna

PG jest rzadką chorobą, która charakteryzuje się rozległą martwicą skóry i rozwojem bolesnych owrzodzeń z charakterystycznym wyniosłym, podminowanym brzegiem. PG często rozwija się u pacjentów z chorobami predysponującymi, do których należą m.in. reumatoidalne zapalenie stawów, zapalne choroby jelit i niektóre choroby hematologiczne (gammapatie monoklonalne, białaczki szpikowe). Występuje równie często u mężczyzn i kobiet, najczęściej w 4 i 5 dekadzie życia. W terapii PG oprócz leczenia choroby podstawowej najważniejszą rolę odgrywają leki immunosupresyjne. Z powodu zmienionej odczynowości skóry (patergii) przeciwwskazane są zabiegi chirurgiczne.

Naukowcy z Minnesoty opublikowali ostatnio retrospektywną analizę przypadków pooperacyjnej PG hospitalizowanych w Mayo Clinic w latach 1994-2014. Analizowano łącznie 18 pacjentów (w tym 15 kobiet), których średni wiek wyniósł 58 lat. U zaledwie 4 pacjentów (22%) zdiagnozowano chorobę predysponującą. Okolice, w których najczęściej rozwinęły się objawy skórne to piersi (7 chorych − 38%), powłoki brzuszne (7 chorych − 38%). U pojedynczych pacjentów zmiany obserwowano na plecach, ramieniu, kostce i mosznie.

Najczęstszym rodzajem operacji była rekonstrukcja piersi. Średni czas od zabiegu do pojawienia się symptomów choroby wyniósł 11 dni. U 8 chorych (44%) w badaniach laboratoryjnych stwierdzono niedokrwistość, a u 5 (27%) leukocytozę. Antybiotykoterapię i systemowe glikokortykosteroidy włączono odpowiednio u 10 (56%) i 14 (83%) pacjentów.  Oczyszczanie chirurgiczne wykonano u 11 chorych (63%).

W podsumowaniu autorzy podkreślają, że pooperacyjna PG jest rzadką komplikacją chirurgiczną, która u kobiet wykazuje predylekcję do okolic powłok brzusznych i piersi. Stosunkowo rzadko jest związana z systemowymi schorzeniami predysponującymi. Odpowiednio wczesne rozpoznanie i wdrożenie terapii immunosupresyjnej może zapobiec niepotrzebnym interwencjom chirurgicznym oraz wtórnemu kalectwu.