Na łamach Journal of American Academy of Dermatology opublikowano doniesienie, w którym dokonano oceny skuteczności leczenia miejscowego w PG. Do prospektywnego, kohortowego badania włączano pacjentów z diagnozą PG i rekrutowanych w latach 2009-2012. Pacjenci byli leczeni miejscowymi preparatami glikokortykosteroidowymi (GKS) o różnej sile działania lub maścią z takrolimusem.
Ogółem zrekrutowano 66 pacjentów w wieku 22-85 lat. Najczęściej stosowanym GKS był propionian klobetazolu. U 28 pacjentów (43,8%) obserwowano całkowite wygojenie owrzodzeń w ciągu 6 miesięcy. Średni czas potrzeby do wygojenia zmian wynosił 145 dni. Najważniejszym czynnikiem determinującym czas potrzebny do zagojenia była początkowa wielkość owrzodzenia.
Do istotnych wad cytowanego badania zaliczyć należy brak aktywnego komparatora dobieranego na drodze randomizacji. Autorzy wyciągnęli wniosek, że leczenie miejscowe w PG może stanowić alternatywę pozwalającą na ograniczenie działań niepożądanych leków ogólnych. Niejasne pozostaje, czy w ciężkich postaciach PG siła działania stosowanych w monoterapii leków miejscowych jest wystarczająca.
Źródło:
J Am Acad Dermatol 2016 Nov; 75 (5): 940-949.
Lek. Michał Adamczyk
Klinika Dermatologii, Wenerologii i Dermatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie
