Dermatologia Praktyczna

Leczeniem z wyboru ZO u dzieci są miejscowe i systemowe antybiotyki. Poprawę mogą przynieść miejscowe preparaty glikokortykosteroidowe (mGKS), jednakże z uwagi na wysokie ryzyko nawrotu zmian po zakończeniu leczenia oraz pogorszenia stanu miejscowego, ich stosowanie budzi liczne obawy. Dane dotyczące skuteczności miejscowych inhibitorów kalcyneuryny (mIK) w leczeniu ZO nie są wystarczające. Ollech i wsp. przeprowadzili retrospektywne badanie z udziałem 132 pacjentów pediatrycznych (średni wiek w chwili diagnozy: 4,2 lata), którego celem była ocena możliwości wykorzystania mIK u dzieci z rozpoznaniem ZO. Czas obserwacji, dokonywanej za pośrednictwem rozmów telefonicznych, wynosił średnio 5,2 miesiąca. Od 72 chorych udało się zebrać dane wystarczające do przeprowadzenia analizy statystycznej. Spośród nich, 48 dzieci otrzymywało mIK w formie monoterapii, 12 jako element terapii łączonej z metronidazolem, z kolei 9 pacjentów poza mIK stosowało dodatkowo antybiotyk ogólny. U pozostałych 3 dzieci leczenie odbywało się z zastosowaniem mIK, metronidazolu oraz antybiotyku systemowego. Pełną remisję objawów zaobserwowano u prawie 70% dzieci aplikujących mIK, u 75% stosujących mIK oraz metronidazol oraz u 78% leczonych mIK oraz antybiotykiem. W ostatniej grupie (mIK+metronidazol+antybiotyk) poprawę odnotowano u 67% chorych. Dobór preparatu mIK oparty był o decyzję lekarza prowadzącego i uwzględniał nasilenie objawów, wiek chorego, stosowane leki oraz ubezpieczenie pacjenta. Najczęściej wykorzystywano takrolimus 0,03% maść (73% dzieci), pimekrolimus 1% krem (17%) oraz takrolimus 0,1% maść (10%). Średnio po 14 dniach obserwowano poprawę kliniczną, nieco wcześniej w przypadku pimekrolimusu, jednak bez różnicy statystycznej w stosunku do takrolimusu. Warto podkreślić doskonałą tolerancję leczenia, niewielką częstość występowania działań niepożądanych, z których większość była łagodna.

W podsumowaniu autorzy podkreślili wysoką skuteczność i bezpieczeństwo preparatów mIK w leczeniu ZO u dzieci.