Dermatologia Praktyczna

Opisywano przypadki ustępowania ognisk AA po włączeniu difenylocyklopropenonu w połączeniu z lekami przeciwhistaminowymi. Lee i wsp. postanowili ocenić wpływ terapii skojarzonej lekami przeciwhistaminowymi z miejscowymi glikokortykosteroidami (mGKS) oraz krioterapią. Badacze przeanalizowali rejestr medyczny, kwalifikując do badania pacjentów z AA, otrzymujących mGKS oraz krioterapię. Następnie dokonano podziału uczestników na dwie grupy, w zależności od stosowania leków blokujących receptory H₁ (feksofenadyna lub ebastyna, n=24) lub niestosowania preparatów z tej grupy (n=124). Nie odnotowano znaczących różnic pod względem płci, wieku, czasu trwania choroby lub jej postaci, nasilenia zmian AA według wskaźnika SALT (Severity of Alopecia Tool) i wywiadu atopowego. Pacjenci przyjmowali leki blokujące receptory H₁ średnio przez 6,29 miesięcy.

Wykazano, że w obu grupach występowała statystycznie istotna różnica w tempie odrostu włosów. Większa poprawa kliniczna u osób stosujących leki przeciwhistaminowe przypuszczalnie wynikała z pewnych mechanizmów działania leków blokujących receptory H₁. W przeprowadzonych w przeszłości badaniach stwierdzono, że posiadają one zdolność do obniżania stężenia substancji P w surowicy oraz do zmniejszania nacieków okołomieszkowych z komórek T. W podsumowaniu autorzy pracy podkreślili obiecującą rolę leków przeciwhistaminowych w formie terapii skojarzonej w leczeniu AA. Jednakże potrzebne są dalsze badania, rozszerzające to zagadnienie.