Kim i wsp. przeprowadzili badanie z udziałem 44 pacjentów z retronychią, leczonych na terenie trzech ośrodków klinicznych w Korei Południowej. Pacjentów kwalifikowano po spełnieniu wszystkich trzech kryteriów: (1) wrastanie proksymalnej płytki paznokciowej, (2) zapalenie proksymalnego fałdu paznokciowego oraz (3) przerwanie wzrostu paznokcia. Wykazano, że zdecydowaną większość pacjentów stanowiły kobiety (ok. 80%). Do najczęstszych zaburzeń współistniejących należały: nowotwory (20,5%), choroby nerek (9,1%), nadciśnienie tętnicze (6,8%), cukrzyca (4,5%) i choroby reumatyczne (4,5%). Średni czas trwania retronychii wynosił 22,2 ± 30,5 miesiąca.
Zmiany chorobowe były zlokalizowane w obrębie paluchów stóp u 40 pacjentów (90,9%) i w obrębie palców rąk u 4 pacjentów (9,1%). Zdarzenia poprzedzające retronychię stwierdzono w 27 przypadkach (61,4%), w większości był to uraz. U 34 pacjentów stwierdzono pierwszy etap rozwoju retronychii, czyli zażółcenie płytek paznokciowych, łagodną zanokcicę i zaburzenie wzrastania płytki paznokciowej. Natomiast u pozostałej części był to etap kolejny, związany z występowaniem ciężkiej zanokcicy i uniesieniem bliższej części płytki paznokciowej.
Najczęstszymi obserwowanymi objawami klinicznymi były: złuszczanie płytki paznokciowej (onychomadesis), zażółcenie, krwawienie podpaznokciowe i koślawość. Współwystępujące infekcje grzybicze lub bakteryjne wykazano u odpowiednio 25% i 22,7% przypadków. Po usunięciu płytki paznokciowej lub jej spontanicznym usunięciu poprawa kliniczna dotyczyła wszystkich przypadków. Nawrót choroby stwierdzono w 3 przypadkach. U 12 pacjentów zastosowano leczenie zachowawcze, w tym leczenie przeciwgrzybicze i antybiotykowe. W ciągu średniego okresu 9 miesięcy, poprawę uzyskano u 70% osób, a niepowodzenie leczenia wystąpiło u 30%.
Zmiany chorobowe były zlokalizowane w obrębie paluchów stóp u 40 pacjentów (90,9%) i w obrębie palców rąk u 4 pacjentów (9,1%). Zdarzenia poprzedzające retronychię stwierdzono w 27 przypadkach (61,4%), w większości był to uraz. U 34 pacjentów stwierdzono pierwszy etap rozwoju retronychii, czyli zażółcenie płytek paznokciowych, łagodną zanokcicę i zaburzenie wzrastania płytki paznokciowej. Natomiast u pozostałej części był to etap kolejny, związany z występowaniem ciężkiej zanokcicy i uniesieniem bliższej części płytki paznokciowej.
Najczęstszymi obserwowanymi objawami klinicznymi były: złuszczanie płytki paznokciowej (onychomadesis), zażółcenie, krwawienie podpaznokciowe i koślawość. Współwystępujące infekcje grzybicze lub bakteryjne wykazano u odpowiednio 25% i 22,7% przypadków. Po usunięciu płytki paznokciowej lub jej spontanicznym usunięciu poprawa kliniczna dotyczyła wszystkich przypadków. Nawrót choroby stwierdzono w 3 przypadkach. U 12 pacjentów zastosowano leczenie zachowawcze, w tym leczenie przeciwgrzybicze i antybiotykowe. W ciągu średniego okresu 9 miesięcy, poprawę uzyskano u 70% osób, a niepowodzenie leczenia wystąpiło u 30%.
Badacze podkreślili, że objawy takie jak onychomadesis, zażółcenie, krwawienie podpaznokciowe i koślawość są ważnymi wskazówkami w klinicznym rozpoznaniu retronychii u pacjentów z przewlekłym zapaleniem proksymalnego fałdu paznokciowego. Najskuteczniejszą metodą leczenia retronychii jest chirurgiczne usunięcie paznokcia, natomiast w przypadku łagodnej retronychii można rozważyć postępowanie zachowawcze.
Lek. Paulina Szczepanik-Kułak
Lek. Paulina Szczepanik-Kułak
Na podstawie: Kim BR, Hur K, Lee SR, Cho S, Park H, Mun JH. Clinical features and treatment outcomes of retronychia: A multicenter retrospective analysis in Korea. J Am Acad Dermatol. 2021 Aug 3:S0190-9622(21)02216-7. doi: 10.1016/j.jaad.2021.07.053.
Fot. Pixabay
Fot. Pixabay
