Ryzyko rozwoju pemfigoidu pęcherzowego po zastosowaniu terapii anty-PD-1

Ryzyko rozwoju pemfigoidu pęcherzowego po zastosowaniu terapii anty-PD-1
Inhibitory PD-1 i PD-L1 to grupa leków przeciwnowotworowych, które blokują aktywność białek punktów kontrolnych obecnych na powierzchni komórek. Do leków z tej grupy należą między innymi: pembrolizumab, niwolumab, cemiplimab. Inhibitory PD-1 stanowią leki pierwszego rzutu w leczeniu kilku typów nowotworów, w tym czerniaka. Co ciekawe, wykazano, że stosowanie immunoterapii anty-PD-1 i anty-PD-L1 wiąże się z lepszą odpowiedzią terapeutyczną i wynikami przeżycia, gdy obserwuje się dermatologiczne działania niepożądane w postaci liszajopodobnego zapalenia skóry, gąbczastego zapalenia skóry, bielactwa. Jednakże takiego związku nie odnotowano dla pemfigoidu pęcherzowego.
Nelson i wsp. przeprowadzili retrospektywne badanie, w którym dokonali przeglądu dokumentacji medycznej 3249 pacjentów, którzy otrzymali inhibitory punktów kontrolnych w ośrodkach Dana-Farber/Partners CancerCare w okresie od 11 grudnia 2013 r. do 7 sierpnia 2018 r., celem oceny wpływu rozwoju BP na całkowity odsetek odpowiedzi (ORR), przeżycie wolne od progresji (PFS) i całkowite przeżycie (OS). ORR zdefiniowano jako odsetek pacjentów, którzy uzyskali całkowitą lub częściową odpowiedź. PFS obliczano od daty rozpoczęcia leczenia anty-PD-1 do progresji lub zgonu, a OS obliczano od daty rozpoczęcia terapii anty-PD-1 do śmierci z jakiejkolwiek przyczyny. Zidentyfikowano 12 pacjentów, którzy rozwinęli BP po terapii anty-PD-1. W kolejnym etapie dopasowano do każdego pacjenta 5 osób z grupy kontrolnej  (propensity score matching) na podstawie wieku, płci, typu nowotworu i preparatu anty-PD-1.
Wykazano, że u trzynastu osób z grupy kontrolnej doszło do rozwoju dermatologicznych działań niepożądanych. ORR wyniósł 0,75 dla pacjentów z grupy badanej i 0,39 dla osób z grupy kontrolnej. Co ciekawe, nie było różnicy między dwoma grupami chorych pod względem działań niepożądanych innych niż pemfigoid pęcherzowy, jakkolwiek ORR wynosił 0,75 dla pacjentów badanych i 0,33 dla pacjentów kontrolnych bez dermatologicznych komplikacji w wywiadzie, natomiast wartości PFS i OS wynosiły odpowiednio 0,53 i 0,35.
Badacze podkreślili, że jest to pierwsze badanie, w którym stwierdzono związek pemfigoidu pęcherzowego z poprawą odpowiedzi terapeutycznej po leczeniu anty-PD-1. Niewątpliwie, te wnioski ograniczają retrospektywny charakter badania i mała liczebność próby. Cenne byłyby dalsze badania, które pozwoliłyby ocenić odpowiedź terapeutyczną i wyniki przeżycia oraz ukierunkować podejście terapeutyczne do pemfigoidu pęcherzowego po terapii anty-PD-1/PD-L1.
 
Lek. Paulina Szczepanik-Kułak
 
Na podstawie:
Nelson C.A., Singer S., Chen T., Puleo A.E., Lian C.G., Wei E.X. i wsp.: Bullous pemphigoid after anti-programmed death-1 therapy: A retrospective case-control study evaluating impact on tumor response and survival outcomes. J Am Acad Dermatol 2022; 87 (6): 1400-1402.

Fot. Pixabay
poprzedni artykuł
następny artykuł
Związek izotretynoiny z zaostrzeniem nieswoistego zapalenia jelit
Zastosowanie anakinry u pacjentów z oporną na leczenie łuszczycą krostkową