Dostępnych jest wiele sposobów terapii AA. W przypadku zmian ograniczonych, doogniskowe glikokortykosteoridy (dGKS) uznawane są za metodę leczenia z wyboru. Nie ustalono jednak optymalnych wartości stężeń preparatów. Yee i wsp. dokonali metaanalizy i przeglądu systematycznego opublikowanych dotychczas doniesień dotyczących skuteczności i tolerancji dGKS. Po uwzględnieniu kryteriów włączenia, ostatecznie zakwalifikowano 543 chorych z ogniskową postacią AA, u których przez okres od 6 tygodni do 6 miesięcy co 3-4 tygodnie podawano acetonid triamcynolonu w stężeniach 2,5-10 mg/mL w formie iniekcji doogniskowej. Wykazano, że dla stężeń poniżej 5 mg/mL wskaźnik odrostu włosów wynosił 62,3% (P = 0,04), w przypadku 5 mg/mL było to 80,9% (P < 0,005), natomiast dla 10 mg/mL odpowiednio 76,4% (P < 0,005). Działanie niepożądane w postaci zaników skóry zaobserwowano u 4 ze 120 chorych (3,33%) otrzymujących preparat 5 mg/mL oraz u 12 z 59 (20%) leczonych dGKS o stężeniu 10 mg/mL.
Uzyskane wyniki analizy wskazały na podobną skuteczność preparatów dGKS w stężeniach 5 i 10 mg/mL oraz na niższą dla stężeń wynoszących poniżej 5 mg/mL. Jednakże wszystkie preparaty wykazywały efektywność terapeutyczną. Biorąc pod uwagę ryzyko rozwoju działań niepożądanych, najlepszą opcją wydaje się acetonid triamcynolonu 5 mg/mL. Konieczne są dalsze badania nad określeniem optymalnego stężenia stosowanych dGKS u chorych z AA.
Lek. Paulina Szczepanik-Kułak
Na podstawie:
Yee B I wsp. Efficacy of different concentrations of intralesional triamcinolone acetonide for alopecia areata: A systematic review and meta-analysis. Journal of the American Academy of Dermatology, Volume 82, Issue 4, 1018-1021.
Zdjęcie ilustracyjne ze zbiorów lek. Michała Adamczyka
