Dermatologia Praktyczna

HS wiąże się ze znaczącym negatywnym wpływem na jakość życia pacjentów. Wykazano, że zaburzenia lękowo-depresyjne oraz stygmatyzacja najczęściej dotyczy chorych ze zmianami w okolicy odbytu i narządów płciowych. Terapia HS stanowi wyzwanie dla klinicystów, głównie z uwagi na ograniczoną skuteczność, konieczność przewlekłego stosowania i wypracowania odpowiedniej współpracy na linii pacjent–lekarz.

Apremilast to inhibitor fosfodiesterazy typu 4 (PDE4), enzymu wewnątrzkomórkowego, zaangażowanego m. in. w syntezę cytokin prozapalnych.  W 2014 r. lek został zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) do leczenia osób dorosłych z aktywnym łuszczycowym zapaleniem stawów i łuszczycą plackowatą o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, a w 2019 r. także do leczenia owrzodzeń jamy ustnej związanych z chorobą Behçeta. Apremilast został dopuszczony do użytku w Unii Europejskiej w styczniu 2015 r. Istnieją wyniki randomizowanego badania kontrolowanego z udziałem chorych z HS w stadium 1 i 2 Hurley, u których po upływie 16 tygodni stosowania apremilastu w dawce 30 mg dwukrotnie w ciągu dnia, obserwowano poprawę kliniczną u 53,3% pacjentów (8 z 15). U chorych z zadowalającą odpowiedzią na leczenie, kontynuowano terapię apremilastem przez 3-4 miesiące, następnie co około 3 miesiące przez 2 lata przeprowadzano rutynowe wizyty kliniczne w celu oceny długoterminowej skuteczności apremilastu.  Dane z 2-letniej obserwacji były dostępne dla 50% (4/8) pacjentów. Pozostałe 4 osoby przerwały leczenie w ciągu pierwszego roku z powodu ciąży (2/4), nietolerowanych nudności (1/4), całkowitej remisji klinicznej (1/4). 75% pacjentów rekomendowało stosowanie apremilastu innym pacjentom.

Uzyskane wyniki pozwalają stwierdzić, że apremilast w dawce 30 mg dwa razy na dobę wydaje się być szczególnie korzystną, długoterminową opcją leczenia HS, gdyż wykazuje przedłużoną skuteczność po 1 i 2 latach. Jednakże konieczne są dalsze badania, uwzględniające większą kohortę uczestników.